Dag 15 de mongoolse trein
20 Maart 2016 | Rusland, Irkoetsk
Dag 15 De Mongoolse trein
Vanmorgen om 7h zijn we opgehaald voor onze transfer met een mongoolse trein naar Ulaanbatar. Onze gids legt in de auto nog uit hoe de grensovergangen zullen gaan. We krijgen eerst de Russische overgang, zullen dan twee uur uit de trein kunnen, dan rijdt de trein door voor de mongoolse grensovergang. Naar verwachting duurt dit hele proces ongeveer vijf uur. Maar ze waarschuwt ons dat het ook zomaar anders kan lopen omdat het laagseizoen is.
Aangekomen bij onze cabine komt er een man naar de conductrice toe gelopen en begint een heel verhaal tegen haar. We moeten mee lopen naar een andere coupe, de coupe waar Paulien al in ziet. Onze gids loopt voor alle zekerheid moet ons mee. Zij adviseert ons twee van de vier bedden te nemen maar de kans is groot dat we de hele cabine voor ons zelf zullen hebben.
Deze trein ziet er een stuk nieuwer uit dan de eerder Russische trein. Deze heeft een gescheiden heren- en damestoilet. Stroom in de cabine en de toiletten blijven op de station open. Deze trein stopt op veel minder vaak en minde lang. Er is een station waar een stop zou moeten zijn van eenhalf uur. Maar we komen niet helemaal uit het tijdschema. Het schema is in Moskou tijd dat weten we maar met de vijf uur erbij opgeteld komen we er niet. We besluiten het maar over ons heen te laten komen. In Ulan Ude stoppen we dan, proberen er uit te komen hoe laat de trein stopt, maar komen niet echt een eind. De een zegt een half uur en de ander een kwartier, we besluiten maar bij de trein te blijven. Na een half uur is er een Russisch omroepbericht waaruit we opmaken dat er militaire op het station lopen en dat men verzoekt er discreet mee om te gaan. Op dat moment zien we drie militaire aankomen met kogelvrije vesten en grote rugzakken waarbij er twee en zware grote kist dragen. Over 500m moeten ze de kisten drie neerzetten, dus hij is echt zwaar. Vol fascinatie staan we te kijken waar ze heen gaan. De militaire en de kist verdwijnen achteraan in de trein. Na het instappen fantaseren we honderduit over een kernkop of en buzoka. Wat het is zullen we nooit weten.
Na deze bijzondere stop dopen we de trein om tot mongolentrein, wat het natuurlijk ook een beetje is. Het is immers een mongoolse trein die naar Mongolië rijdt. Maar de situaties op de trein zijn zeer bijzonder. Het personeel loopt niet in uniform, we zien soms een man in blote bast voorbij komen. Er in een cabine staat een vrouw met een groot slagersmes stukken vlees in stukken te snijden en ergens anders worden dumpingen gemaakt. Het personeel kijkt ons geregeld geërgerd aan alsof wij hun feestje aan het verstoren zijn. Later zien we ook de flessen vodka voorbij komen dus dat zal vast ook zo geweest zijn.
Aangekomen bij de Russische grens schiet het personeel in een overste staat van paraatheid. De toiletten gaan op slot, de uniformen gaan aan en alle raamblindering moet dicht. Voelt best een beetje gek als je personeel over de gangen ziet rennen. Er komen ongeveer tien Russische mensen in verschillende uniformen binnen. De eerste checkt onze paspoorten en neemt het inreisformulier in. De tweede is van de douane en doet videocontrole, zij wil onze rugzakken zien en we moeten alle opbergvakken van de cabine openmaken. Dan komt er iemand met een hond en moeten wij de cabine uit en gaat de hond erin. En als laatste komt er iemand, waarbij wij ook buiten moeten gaan staan en die doorzoekt met een zaklamp het opbergvak boven de deur. Dat was de Russische grenscontrole. Waar we waren voorbereid op veel Russische geschreeuw en druk gedoe ging dit er rustig, beheerst en in redelijk Engels er aan toe. Maar misschien ook omdat wij samen met Paulien de enige passagiers in het treinstel waren.
Na ongeveer twintig minuten rijden komen we bij de mongoolse grensovergang. Hier gaat het er een stuk onrustiger, minder beheerst en zonder Engels. Eerst wordt een inreisformulier afgegeven wat we in moeten vullen. We zijn met mijn formulier halverwege of een meneer wil de paspoorten en de formulieren hebben. Omdat ik nog niet klaar ben is alleen het paspoort voldoende en verdwijnt met alles. Na twintig minuten is hij terug en kunnen we het formulier afmaken en invullen. Hij wil van alles van ons maar we begrijpen alleen dat we het visanummer op het formulier nog in moeten vullen en dan verdwijnt hij weer. Tussendoor komt er een mevrouw van de douane een formulier voor de goederen aangifte afgeven. Ook dit moeten we invullen. Na een tijdje komt ze terug om in het gebrekkig Engels te checken of we toeristen zijn en bagage bij ons hebben. Ze zet een stempel op het formulier en verdwijnt weer. Dan steekt ze weer haar hoofd om de hoek en kijkt onder banken naar onze bagage en verdwijnt weer. Dan banjeren er een hoop officieel uitziende mensen door de wagon en bekijken allemaal onze cabine, door een blik naar binnen te werpen. Na een half uur constateren we dat de overgang voorbij is en gaan slapen.
Vanmorgen om 7h zijn we opgehaald voor onze transfer met een mongoolse trein naar Ulaanbatar. Onze gids legt in de auto nog uit hoe de grensovergangen zullen gaan. We krijgen eerst de Russische overgang, zullen dan twee uur uit de trein kunnen, dan rijdt de trein door voor de mongoolse grensovergang. Naar verwachting duurt dit hele proces ongeveer vijf uur. Maar ze waarschuwt ons dat het ook zomaar anders kan lopen omdat het laagseizoen is.
Aangekomen bij onze cabine komt er een man naar de conductrice toe gelopen en begint een heel verhaal tegen haar. We moeten mee lopen naar een andere coupe, de coupe waar Paulien al in ziet. Onze gids loopt voor alle zekerheid moet ons mee. Zij adviseert ons twee van de vier bedden te nemen maar de kans is groot dat we de hele cabine voor ons zelf zullen hebben.
Deze trein ziet er een stuk nieuwer uit dan de eerder Russische trein. Deze heeft een gescheiden heren- en damestoilet. Stroom in de cabine en de toiletten blijven op de station open. Deze trein stopt op veel minder vaak en minde lang. Er is een station waar een stop zou moeten zijn van eenhalf uur. Maar we komen niet helemaal uit het tijdschema. Het schema is in Moskou tijd dat weten we maar met de vijf uur erbij opgeteld komen we er niet. We besluiten het maar over ons heen te laten komen. In Ulan Ude stoppen we dan, proberen er uit te komen hoe laat de trein stopt, maar komen niet echt een eind. De een zegt een half uur en de ander een kwartier, we besluiten maar bij de trein te blijven. Na een half uur is er een Russisch omroepbericht waaruit we opmaken dat er militaire op het station lopen en dat men verzoekt er discreet mee om te gaan. Op dat moment zien we drie militaire aankomen met kogelvrije vesten en grote rugzakken waarbij er twee en zware grote kist dragen. Over 500m moeten ze de kisten drie neerzetten, dus hij is echt zwaar. Vol fascinatie staan we te kijken waar ze heen gaan. De militaire en de kist verdwijnen achteraan in de trein. Na het instappen fantaseren we honderduit over een kernkop of en buzoka. Wat het is zullen we nooit weten.
Na deze bijzondere stop dopen we de trein om tot mongolentrein, wat het natuurlijk ook een beetje is. Het is immers een mongoolse trein die naar Mongolië rijdt. Maar de situaties op de trein zijn zeer bijzonder. Het personeel loopt niet in uniform, we zien soms een man in blote bast voorbij komen. Er in een cabine staat een vrouw met een groot slagersmes stukken vlees in stukken te snijden en ergens anders worden dumpingen gemaakt. Het personeel kijkt ons geregeld geërgerd aan alsof wij hun feestje aan het verstoren zijn. Later zien we ook de flessen vodka voorbij komen dus dat zal vast ook zo geweest zijn.
Aangekomen bij de Russische grens schiet het personeel in een overste staat van paraatheid. De toiletten gaan op slot, de uniformen gaan aan en alle raamblindering moet dicht. Voelt best een beetje gek als je personeel over de gangen ziet rennen. Er komen ongeveer tien Russische mensen in verschillende uniformen binnen. De eerste checkt onze paspoorten en neemt het inreisformulier in. De tweede is van de douane en doet videocontrole, zij wil onze rugzakken zien en we moeten alle opbergvakken van de cabine openmaken. Dan komt er iemand met een hond en moeten wij de cabine uit en gaat de hond erin. En als laatste komt er iemand, waarbij wij ook buiten moeten gaan staan en die doorzoekt met een zaklamp het opbergvak boven de deur. Dat was de Russische grenscontrole. Waar we waren voorbereid op veel Russische geschreeuw en druk gedoe ging dit er rustig, beheerst en in redelijk Engels er aan toe. Maar misschien ook omdat wij samen met Paulien de enige passagiers in het treinstel waren.
Na ongeveer twintig minuten rijden komen we bij de mongoolse grensovergang. Hier gaat het er een stuk onrustiger, minder beheerst en zonder Engels. Eerst wordt een inreisformulier afgegeven wat we in moeten vullen. We zijn met mijn formulier halverwege of een meneer wil de paspoorten en de formulieren hebben. Omdat ik nog niet klaar ben is alleen het paspoort voldoende en verdwijnt met alles. Na twintig minuten is hij terug en kunnen we het formulier afmaken en invullen. Hij wil van alles van ons maar we begrijpen alleen dat we het visanummer op het formulier nog in moeten vullen en dan verdwijnt hij weer. Tussendoor komt er een mevrouw van de douane een formulier voor de goederen aangifte afgeven. Ook dit moeten we invullen. Na een tijdje komt ze terug om in het gebrekkig Engels te checken of we toeristen zijn en bagage bij ons hebben. Ze zet een stempel op het formulier en verdwijnt weer. Dan steekt ze weer haar hoofd om de hoek en kijkt onder banken naar onze bagage en verdwijnt weer. Dan banjeren er een hoop officieel uitziende mensen door de wagon en bekijken allemaal onze cabine, door een blik naar binnen te werpen. Na een half uur constateren we dat de overgang voorbij is en gaan slapen.
