Dag 12 Listvianka
17 Maart 2016 | Rusland, Listvyanka
Dag 12 Listvianka
Vanmorgen zijn we rond de klok van negen uur aangekomen in Irkutsk, onze eerste echte stop. Toen we de trein uitliepen riep Pauline ons, dat er iets raars was. Zij ging met een meneer mee voor de transfer naar Listvianka, naar hetzelfde guesthouse als wij, maar onze namen stonden niet op zijn briefje. Deze meneer sprak helaas echt alleen maar Russisch, dus wij met handen en voeten en de voucher proberen uit te leggen dat wij hetzelfde programma als Pauline hadden. Gelukkig was er een andere meneer, die ook Nederlanders op kwam halen, zo lief om even te vertalen. Hij belde voor ons het nummer van de reisagent, deze zei dat we in de hal opgehaald zouden worden. Dus wij braaf wachten in de hal van het station, totdat dezelfde chauffeur van Pauline weer de hal in komst en naar ons toe komt. Hij geeft een telefoon en we krijgen een Engels spreken dame aan de telefoon. Deze vraagt waar we gebroken hebben en of we een voucher hebben. Die hebben we en we moeten deze aan de chauffeur geven en hij brengt ons naar het guesthouse. Ergens is onze boeking niet goed doorgekomen maar de mevrouw gaat het guesthouse en de homestay in Irkutsk voor ons regelen. Met de garantie dat het goed komt stappen we in de auto bij Paulien.
We rijden langs een onbevroren wat er zijn alle drie bang dat dit het baikal meer is, gelukkig is het de rivier die uit baikal meer stroomt. Deze bevriest overigens nooit. Na een goed uur rijden komen we aan bij het guesthouse. De eigenaar staat ons op te wachten en wijst ons onze kamer. De meneer spreekt Heijne geen Engels, hij kan zich voorstellen en vertellen hoe de douche werkt, dan heb je het beste Engels ook meteen gehad. Gelukkig hangt er een briefje op de kamer van de meest noodzakelijke regels.
Na ons omgekleed te hebben gaan we met z'n drieën in Listvianka ergens een hapje eten en op zoek naar tourist info. We lopen door een plaatsje wat eigenlijk niet meer is dan een straat met wat kleine noodzakelijke winkeltjes, een supermarkt, een bank, een restaurant en een kleine haven(welke natuurlijk nu in de winter niet werkt). Alle tourist info die we langslopen zijn om voor ons nog steeds onbekende reden gesloten. We besluiten op een pleintje bij een kleine tentje naar binnen te gaan om te lunchen.
Na de lunch lopen we over het ijs van het meer naar de andere kant van het dorp. Daar zou het centrum voor hondenslee rijden moeten zetten. Na het drie keer gevraagd te hebben, vinden we het. Alle plaatsen zijn vol behalve om 16h een plek voor 10min slederijden of een tocht naar een base camp, met overnachting. We besluiten voor deze laatste te kiezen, met het point it boekje komen we eruit wat we mee moeten nemen en vertrekken snel terug naar het guesthouse om ons om te kleden en snel weer terug te gaan. We hebben nog anderhalf uur voordat we vertrekken en heen hadden we er zeker driekwartier over gelopen. Gelukkig kunnen we ons goed oriënteren en zijn we met twintig minuten bij het guesthouse. We kleden ons om, pakken wat spullen in en vertellen de eigenaar dat we niet mee eten en vertrekken.
We komen mooi op tijd aan bij het hondenslee rijden. Vlak na ons komt Lauren binnen zij gaat samen met ons sleerijden. Zij is na anderhalf jaar Engelse les geven in Korea over land onderweg naar haar woonplaats Londen. We krijgen een extra overbroek aan tegen de kou en vertrekken richting de honden. Deze staan inmiddels inde tuigen klaar om te vertrekken. We krijgen van de eigenaresse een uitleg hoe we de slee moeten besturen, mee hangen in de bochten en moeten remmen en voor we het weten zijn we weg. We mogen het eerste stuk zelf een slee besturen met een gids al zittend op de slee. De gids stuurt met zijn benen mee en geeft met gebaren aan wat we moeten doen. Het enige wat deze gids zegt is stop of oké. Verder dan dat gaat de communicatie niet. Voor we het weten zoeven we, ieder op een eigen slee, door de bossen van Siberië. Wat een geweldige ervaring, we kunnen niet stoppen met lachen. Na ongeveer een half uur komen we bij de bergpas die we over moeten, dit is te zwaar voor de honden alleen dus moeten we mee steppen op de slee. Dit gaat prima, totdat het zo steil wordt dat zowel wij als de gidsen naast de slee lopen. Zo hoeven de honden alleen de sleeën te trekken. Maar wat een conditionele strijd om achter zo'n slee aan te rene een bergpas op. Zowel wij als Lauren houden het dan ook niet vol en we stoppen met regelmaat en mogen het laatste stuk steppen op de sleeën. Als we boven zijn kan iedereen, inclusief de honden, even uit hijgen. De gidsen nemen de sleeën over en wij moeten gaan zitten. Voor we het goed en wel beseffen schieten onze sleeën met een noodgang de berg weer af. Als we het steilste stuk gehad hebben mogen wij weer sturen. Na ongeveer anderhalf uur na vertrek komen we aan bij een aantal blokhutten in het bos. Hier gaan we slapen. De gidsen maken de honden los en wij mogen naar de rand van het baikal meer, wat maar een paar honderd meter weg is. Daar wandelen we met Lauren over het ijs. Als we terug komen bij de blokhut is de kachel lekker aan en krijgen we heerlijke zoete snacks met een kopje thee. Een van de gidsen komt naar ons toe en zegt iets van 'Banja' met een grote glimlach en slaat op zijn borst. We voelen ons in de maling genomen maar lopen met hem mee. Daar liggen drie grote handdoeken klaar en mogen we heerlijk sauna in. Officieel is een Banja een Russische sauna waarbij na afloop je wordt geslagen met twijgen. Van sauna gedeelte hebben we heerlijk genoten. De rest van de Banja hebben we ons voorbij laten gaan. Na de sauna stond het avond eten voor ons klaar, pasta met drumsticks, wortel en ui. Daarna lekker warm ons bedje in. We kregen met z'n tweeën een eigen blokhut met een heerlijke houtkachel erin. Dat wordt een heerlijke nacht.
Vanmorgen zijn we rond de klok van negen uur aangekomen in Irkutsk, onze eerste echte stop. Toen we de trein uitliepen riep Pauline ons, dat er iets raars was. Zij ging met een meneer mee voor de transfer naar Listvianka, naar hetzelfde guesthouse als wij, maar onze namen stonden niet op zijn briefje. Deze meneer sprak helaas echt alleen maar Russisch, dus wij met handen en voeten en de voucher proberen uit te leggen dat wij hetzelfde programma als Pauline hadden. Gelukkig was er een andere meneer, die ook Nederlanders op kwam halen, zo lief om even te vertalen. Hij belde voor ons het nummer van de reisagent, deze zei dat we in de hal opgehaald zouden worden. Dus wij braaf wachten in de hal van het station, totdat dezelfde chauffeur van Pauline weer de hal in komst en naar ons toe komt. Hij geeft een telefoon en we krijgen een Engels spreken dame aan de telefoon. Deze vraagt waar we gebroken hebben en of we een voucher hebben. Die hebben we en we moeten deze aan de chauffeur geven en hij brengt ons naar het guesthouse. Ergens is onze boeking niet goed doorgekomen maar de mevrouw gaat het guesthouse en de homestay in Irkutsk voor ons regelen. Met de garantie dat het goed komt stappen we in de auto bij Paulien.
We rijden langs een onbevroren wat er zijn alle drie bang dat dit het baikal meer is, gelukkig is het de rivier die uit baikal meer stroomt. Deze bevriest overigens nooit. Na een goed uur rijden komen we aan bij het guesthouse. De eigenaar staat ons op te wachten en wijst ons onze kamer. De meneer spreekt Heijne geen Engels, hij kan zich voorstellen en vertellen hoe de douche werkt, dan heb je het beste Engels ook meteen gehad. Gelukkig hangt er een briefje op de kamer van de meest noodzakelijke regels.
Na ons omgekleed te hebben gaan we met z'n drieën in Listvianka ergens een hapje eten en op zoek naar tourist info. We lopen door een plaatsje wat eigenlijk niet meer is dan een straat met wat kleine noodzakelijke winkeltjes, een supermarkt, een bank, een restaurant en een kleine haven(welke natuurlijk nu in de winter niet werkt). Alle tourist info die we langslopen zijn om voor ons nog steeds onbekende reden gesloten. We besluiten op een pleintje bij een kleine tentje naar binnen te gaan om te lunchen.
Na de lunch lopen we over het ijs van het meer naar de andere kant van het dorp. Daar zou het centrum voor hondenslee rijden moeten zetten. Na het drie keer gevraagd te hebben, vinden we het. Alle plaatsen zijn vol behalve om 16h een plek voor 10min slederijden of een tocht naar een base camp, met overnachting. We besluiten voor deze laatste te kiezen, met het point it boekje komen we eruit wat we mee moeten nemen en vertrekken snel terug naar het guesthouse om ons om te kleden en snel weer terug te gaan. We hebben nog anderhalf uur voordat we vertrekken en heen hadden we er zeker driekwartier over gelopen. Gelukkig kunnen we ons goed oriënteren en zijn we met twintig minuten bij het guesthouse. We kleden ons om, pakken wat spullen in en vertellen de eigenaar dat we niet mee eten en vertrekken.
We komen mooi op tijd aan bij het hondenslee rijden. Vlak na ons komt Lauren binnen zij gaat samen met ons sleerijden. Zij is na anderhalf jaar Engelse les geven in Korea over land onderweg naar haar woonplaats Londen. We krijgen een extra overbroek aan tegen de kou en vertrekken richting de honden. Deze staan inmiddels inde tuigen klaar om te vertrekken. We krijgen van de eigenaresse een uitleg hoe we de slee moeten besturen, mee hangen in de bochten en moeten remmen en voor we het weten zijn we weg. We mogen het eerste stuk zelf een slee besturen met een gids al zittend op de slee. De gids stuurt met zijn benen mee en geeft met gebaren aan wat we moeten doen. Het enige wat deze gids zegt is stop of oké. Verder dan dat gaat de communicatie niet. Voor we het weten zoeven we, ieder op een eigen slee, door de bossen van Siberië. Wat een geweldige ervaring, we kunnen niet stoppen met lachen. Na ongeveer een half uur komen we bij de bergpas die we over moeten, dit is te zwaar voor de honden alleen dus moeten we mee steppen op de slee. Dit gaat prima, totdat het zo steil wordt dat zowel wij als de gidsen naast de slee lopen. Zo hoeven de honden alleen de sleeën te trekken. Maar wat een conditionele strijd om achter zo'n slee aan te rene een bergpas op. Zowel wij als Lauren houden het dan ook niet vol en we stoppen met regelmaat en mogen het laatste stuk steppen op de sleeën. Als we boven zijn kan iedereen, inclusief de honden, even uit hijgen. De gidsen nemen de sleeën over en wij moeten gaan zitten. Voor we het goed en wel beseffen schieten onze sleeën met een noodgang de berg weer af. Als we het steilste stuk gehad hebben mogen wij weer sturen. Na ongeveer anderhalf uur na vertrek komen we aan bij een aantal blokhutten in het bos. Hier gaan we slapen. De gidsen maken de honden los en wij mogen naar de rand van het baikal meer, wat maar een paar honderd meter weg is. Daar wandelen we met Lauren over het ijs. Als we terug komen bij de blokhut is de kachel lekker aan en krijgen we heerlijke zoete snacks met een kopje thee. Een van de gidsen komt naar ons toe en zegt iets van 'Banja' met een grote glimlach en slaat op zijn borst. We voelen ons in de maling genomen maar lopen met hem mee. Daar liggen drie grote handdoeken klaar en mogen we heerlijk sauna in. Officieel is een Banja een Russische sauna waarbij na afloop je wordt geslagen met twijgen. Van sauna gedeelte hebben we heerlijk genoten. De rest van de Banja hebben we ons voorbij laten gaan. Na de sauna stond het avond eten voor ons klaar, pasta met drumsticks, wortel en ui. Daarna lekker warm ons bedje in. We kregen met z'n tweeën een eigen blokhut met een heerlijke houtkachel erin. Dat wordt een heerlijke nacht.
